A Strength in Leuven

It's showtime! Allez, it was showtime, gisteren, in de Sojo in Leuven/Kessel-Lo. 4 bands, veel decibels.
Sunday night madness.

First up was A Strength Within, een Leuvense hardcoreband die door hard labeur in relatief korte tijd naam en faam gemaakt heeft in ons land - en daarbuiten. Ze hebben namelijk hun debuut-EP 'Never Lose Sight' uitgebracht op het Oostenrijkse Burning Season Records. Deze is een kleine 2 maanden oud.
Helaas heb ik het 1ste of de 2 eerste nummers gemist, maar van de rest van de set heb ik kunnen genieten. De eerste helft was in het donker, omdat de lichten nog niet op punt stonden (lees: niet werkten), waardoor hun show 'zo wat' baadde in een donkere sfeer die 'zo wat' aansluit bij hun muziek. Verwacht nu geen sludge of andere obscure, typisch 'duistere' muziek, maar A Strength Within is allesbehalve light-hearted. Deze band neemt invloeden van old-school hardcore, sluit aan bij de 'turn of the century'-hardcore en creëert van daaruit om hun eigen stempel te drukken op hun muziek. Het was bijvoorbeeld al even geleden sinds ik nog volwaardige en vooral inpassende gitaarsolo's had gehoord in hardcore. A Strength Within is een harde band, die absoluut gaan voor hun muziek, en dat was te merken ook. Ook al was er weinig publiekreactie en was het licht uit, de mannen stonden er en lieten al hun energie los om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Volgens hun filosofie halen ze hun kracht vanuit henzelf, en naar analogie met hun performance betekent dat dat die mannen veel potentieel hebben en het gaandeweg loslaten op de scene, of op de wereld.
Ik was alvast overtuigd.
Ik heb dan ook de EP gekocht, en hij kan me zeer bekoren. Vanaf de instrumentale Overture tot het nazinderen van de zinssnede "built to last" werd ik omvangen door interesse. Allez, voornamelijk. De nummers zijn behoorlijk lang voor een hardcore-band, en soms vind ik een nummer te lang duren. Bijvoorbeeld het laatste nummer "Break Through Solitude", is me wat te uitgesponnen.
Maar, dit is cool, fris, enigszins variërend en vooral brutaal. Aan elk aspect van de plaat is aanzienlijk veel aandacht besteed: de muziek, in de eerste plaats. Zowel de composities als de productie klinken goed, niet repetitief. De teksten zijn doordacht en hebben betekenis, wat al veel is in vergelijking met vele hardcore/punk band. Het artwork is minimaal maar het past nu eenmaal in het concept van de plaat. De naam van de band is ook enorm representatief, voor hun idealen en hun gedachtegoed dat wordt verhaald in termen van lyrics - een boodschap.
Where there is no heart, there is no strength.

Kira's Guardian was niet echt mijn ding en behalve enkele fragmenten kon This Is Colour me ook niet al te zeer bekoren. 1) Redelijk repetitief, metalcore is al een tijdje niet meer mijn tas thee. 2) Op zich speelden ze goed, maar iets te standaard, te 13-in-een-dozijn. De gustibus et coloribus non disputandem est.

De afsluiter rockte de keet echter stevig. The Setup doesn't play, The Setup slays (they also kill). Na een hele tijd, 3 full lengths, 2 EPs en een hoop line-up-wisselingen is The Setup nog steeds -waarschijnlijk- de hardste band in België. Het was al veel te lang geleden (Ieperfest 2009) dat ik ze nog gezien had en ook al te lang geleden dat ik hun platen nog beluisterd had. Maar damn, beenhard. Na een hele tijd, 3 full lengths, 2 EPs en een hoop line-up-wisselingen ben ik nog steeds fan. Coole set met een goeie afwisseling tussen nieuwe (jammer genoeg geen Hostile Eyes, dat is nochtans een hitje!) en oude nummers (Death Of A Nation, Out Of Sync). Winter was ne absolute win (ter)! Ondanks de gedeeltelijk andere line-up klinkt het nog steeds als The Setup en de oude nummers komen nog steeds tot hun recht. Niet zo heel veel publieksreactie, maar ik heb wel heel den tijd zitten dansen en meezingen als ik kon.
I'd fucking die for this. But it never meant a shit to you.