I CAN'T GET TO SLEEP, I'M ON THE TRAIN
I GOT A LOVE/HATE LOVE WITH MECHELAIN
I'LL COUNT THE MINUTES, HAVING JUST ONE WISH
TO SEE TOUCHÉ AMORÉ, THERE'S A POINT TO THIS.
Voila. Ik ben naar een hardcoreshow gaan zien in Mechelen. JH Metteko. Cool.
Eerste 2 bands gemist. Jammer.
Lighthouse speelde. Ze speelden hardcore. Hun merch deed aan een black metal band denken. Se speelden geen black metal. Ze speelden goed. Enkelingen kenden de band. Velen niet. Ik werd aangenaam verrast, het klonk vet. Veel passie, vette riffs en goei nummers. Coolio.
Touché Amoré is een zotte band. Ze komen uit Los Angeles. Hun hart ligt daar. Hun hart ligt op de juiste plaats. Touché Amoré was de reden dat ik naar Mechelen kwam. Voor Touché Amoré zou ik ver zijn gereisd. Ik weet niet hoe ver, maar misschien zelfs wat verder dan Mechelen.
Ze stonden op het podium. Ze begonnen een liedje te spelen, 'And Now It's Happening In Mine'. De halve zaal stond binnen 2,71 seconden op zijn kop. Singalong, stagedives, high fives, pile ons. Heel cool. Heel emotioneel. Heel sterk. And I am spent.
Vervolgens moest zowat heel hun debuutalbum eraan geloven, tesamen met enkel nieuwere nummers van EP's. Iedereen was constant aan het stappen op de maat van een dood peird. En da's leuk om te zien. De melodische, aan emo/posthardcore leunende riffs en de rustige, vervreemdende intermezzo's zijn ze adequaat als spek bij eender welk voedsel. Enorm veel mensen die meekweelden, en ook de band verschoot daarvan. Zij vonden het leuk, wij vonden het leuk, daar gaat het allemaal om. Slotnummer en grootste hit, Honest Sleep, deed potten breken. Stagedive overload, singalong overload. Eén van de coolste nummers van de laatste paar jaar. Fucking hell. Fuck de micro.
Hardcore leeft motherfuckers. If you never had the chance: sing Hallelujah.
Ik heb gezongen.
23-11-2010
16-11-2010
Wait, what, whoaaaa…
Post-rock. Ik zal het amper opzetten als ik muziek wil luisteren op mijn kamer of op een feestje, maar ik kom er graag mijn kot voor uit.
Deze keer zo'n 50 kilometer uit mijn kot. JH Kavka. Antwerpen.
True Champions Ride On Speed. Met zo'n naam kun je niets anders verwachten dan chaotisch-gestructureerde sferische muziek. Met allerlei techniek maar vooral dankzij talent en oor voor intensiteit zette TCROS een coole set neer. Nieuwe CD, 3 december!
Versa bereidde het pad verder voor. Coole, coole band. Een xylofoon en een grote trommel maken het allemaal nog eens veel cooler. De band vertrouwt nogal veel op hun pedaaltjes en knopjes, maar ze klinken strak, intens en komen al eens graag hard uit de hoek. Heel enthousiast, gaan op in hun muziek, heel cool om te zien. Prachtige composities met een oog voor detail, contrastdynamiek, crescendo's, drumfills en een hoop creativiteit. Nieuwe CD, binnenkort!
MaybeSheWill. Wel ja, misschien. Mijn verwachtingen lagen hoger dan de resultaten, maar ik heb er wel van genoten. Niet alles kunnen zien omwille van treinen etc.
Respect voor de gitarist om met een verwond been nog te spelen.
Live komt dat allemaal veel beter uit dan op CD. Op CD is dat saai, live zit er zoveel meer in. My two cents.
Deze keer zo'n 50 kilometer uit mijn kot. JH Kavka. Antwerpen.
True Champions Ride On Speed. Met zo'n naam kun je niets anders verwachten dan chaotisch-gestructureerde sferische muziek. Met allerlei techniek maar vooral dankzij talent en oor voor intensiteit zette TCROS een coole set neer. Nieuwe CD, 3 december!
Versa bereidde het pad verder voor. Coole, coole band. Een xylofoon en een grote trommel maken het allemaal nog eens veel cooler. De band vertrouwt nogal veel op hun pedaaltjes en knopjes, maar ze klinken strak, intens en komen al eens graag hard uit de hoek. Heel enthousiast, gaan op in hun muziek, heel cool om te zien. Prachtige composities met een oog voor detail, contrastdynamiek, crescendo's, drumfills en een hoop creativiteit. Nieuwe CD, binnenkort!
MaybeSheWill. Wel ja, misschien. Mijn verwachtingen lagen hoger dan de resultaten, maar ik heb er wel van genoten. Niet alles kunnen zien omwille van treinen etc.
Respect voor de gitarist om met een verwond been nog te spelen.
Live komt dat allemaal veel beter uit dan op CD. Op CD is dat saai, live zit er zoveel meer in. My two cents.
I'm in the phonebooth…
De Rots stond in vuur en vlam. Trammen reden in op auto's, er waren meer punkers dan metalheads en power pop moet zowat het beste ooit zijn.
Omdat the Dutch Rudders hadden afgezegd, speelden als eerste de Radio Days. Italianen die weten van leuke muziek is. Catchy riffs, coole solo's en zanglijnen om gelijk mee te zingen. Geen volwaardige danspasjes maar wel een ritmisch mee bewegen van hoofd, schouders en af en toe armen. Cover van The Beat's Rock 'N' Roll Girl, vet!
Ik werd gewoon spontaan heel blij van deze band. Hun muziek, hun manier van doen, zelfs de manier waarop ze praten. Heel blij.
Na hun eigen set kwam motherfucking Kurt Baker mee doen. Ik heb The Leftovers al op 2 Belgische shows gemist (van de 2), dus mijn enthousiasme om ten minste de zanger/bassist te zien en enkele van hun nummers te horen was groot. Erg groot.
Kurt begon de set met enkele covers, al dan niet van zijn EP Got It Covered. Direct een feest. Kurt Baker is de grootste feester van de wereld. Enkel danskes met zijn covers, meer gedans tijdens de Leftovers nummers. Dance With Me was absoluut het hoogtepunt. Dat moet dan ook zowat het beste nummer van de afgelopen 10 jaar zijn. Fucking hell. I'm gay for Kurt Baker.
Hij vult zijn rol als frontman perfect in. Sympathieke, charismatische feester die zijn publiek (15 man of zo?) weet mee te krijgen (4 man of zo?).
De avond werd afgesloten met our favourite Hollanders: The Apers. Deze keer met Merel van The Bat Bites op 2de gitaar. Dus eigenlijk 1/2 Apers, 1/2 Bat Bites. Coole setlist. U2 Video gespeeld dankzij de Nick. Wait A Little Longer, Whatever It Takes, schijven waarop iedereen altijd zot gaat. The Night Feels Better Than The Day met gastoptreden van Ox Accelerator. Micro kapot. Om 10 uur was 't feestje gedaan.
Goei feestje.
Omdat the Dutch Rudders hadden afgezegd, speelden als eerste de Radio Days. Italianen die weten van leuke muziek is. Catchy riffs, coole solo's en zanglijnen om gelijk mee te zingen. Geen volwaardige danspasjes maar wel een ritmisch mee bewegen van hoofd, schouders en af en toe armen. Cover van The Beat's Rock 'N' Roll Girl, vet!
Ik werd gewoon spontaan heel blij van deze band. Hun muziek, hun manier van doen, zelfs de manier waarop ze praten. Heel blij.
Na hun eigen set kwam motherfucking Kurt Baker mee doen. Ik heb The Leftovers al op 2 Belgische shows gemist (van de 2), dus mijn enthousiasme om ten minste de zanger/bassist te zien en enkele van hun nummers te horen was groot. Erg groot.
Kurt begon de set met enkele covers, al dan niet van zijn EP Got It Covered. Direct een feest. Kurt Baker is de grootste feester van de wereld. Enkel danskes met zijn covers, meer gedans tijdens de Leftovers nummers. Dance With Me was absoluut het hoogtepunt. Dat moet dan ook zowat het beste nummer van de afgelopen 10 jaar zijn. Fucking hell. I'm gay for Kurt Baker.
Hij vult zijn rol als frontman perfect in. Sympathieke, charismatische feester die zijn publiek (15 man of zo?) weet mee te krijgen (4 man of zo?).
De avond werd afgesloten met our favourite Hollanders: The Apers. Deze keer met Merel van The Bat Bites op 2de gitaar. Dus eigenlijk 1/2 Apers, 1/2 Bat Bites. Coole setlist. U2 Video gespeeld dankzij de Nick. Wait A Little Longer, Whatever It Takes, schijven waarop iedereen altijd zot gaat. The Night Feels Better Than The Day met gastoptreden van Ox Accelerator. Micro kapot. Om 10 uur was 't feestje gedaan.
Goei feestje.
Plug it in
Het 4de evenement van de groep Optredens "Plug In" stond 5 november klaar om los te barsten. Wat er zoals gebeurde kan u op mijn stomme blog lezen. Hoe dat allemaal klonk kan u hier lezen. Niet bepaald een leuke blog, maar what gives?
De 1ste band die avond was het Kalmthoutse Elders. Direct patat erop! Dit was hun 1ste show, hun try-out, hun ontmaagding. Niet altijd even strak en overtuigd dus, maar ik ben siked om deze band. Ze maken post-rock, wat ik op zich al heel bewonderenswaardig vind omdat me dat heel moeilijk lijkt. Ze zijn met 3, het zijn jonge gasten en ze gebruiken de middelen die ze hebben om hun 'soundscapes' te creëren. Ik was echt onder de indruk en ben redelijk enthousiast over wat deze jongens nog gaan presteren.
Next up: Scarlett. Deze Essense band is wat meer straight-forward pop-rock. Innovatief en een fris geluid. Verdomd goeie muzikanten. Maar het bleef voor mij niet interessant. Afin, deze dudes maken heel coole deuntjes en zouden niet misstaan in een of andere befaamde rockrally.
Sub-headliner was het Limburgse (!) Mother Of Noise. Gene noise, wel aanstekelijke rock'n'roll. Quite the show, dat ook. De frontman heeft het beste van zich laten zien -allez, hij heeft iets laten zien, of dat nu het beste was weet ik niet.
Minder mijn ding muzikaal, maar goeie gasten en geen slechte band of zo.
Bovenaan de affiche: TMGS, formerly known as The Moe Green Specials. Van spaghetti western tsjangelang naar indie rock madness. Met hun nieuw albums blazen ze een nieuwe wind door de lokale rock-scene. Met naast een standaard rock'n'roll bezetting ook een keyboard en 2 trompettisten blijkt TMGS een grote kast te hebben om dingen uit te halen. Wat ze uit die kast haalden waren vooral leuke melodieën, groovy ritmes en zangerige harmonieën. Goei liedjes, dus.
Op naar de volgende editie! Motherfuckers.
De 1ste band die avond was het Kalmthoutse Elders. Direct patat erop! Dit was hun 1ste show, hun try-out, hun ontmaagding. Niet altijd even strak en overtuigd dus, maar ik ben siked om deze band. Ze maken post-rock, wat ik op zich al heel bewonderenswaardig vind omdat me dat heel moeilijk lijkt. Ze zijn met 3, het zijn jonge gasten en ze gebruiken de middelen die ze hebben om hun 'soundscapes' te creëren. Ik was echt onder de indruk en ben redelijk enthousiast over wat deze jongens nog gaan presteren.
Next up: Scarlett. Deze Essense band is wat meer straight-forward pop-rock. Innovatief en een fris geluid. Verdomd goeie muzikanten. Maar het bleef voor mij niet interessant. Afin, deze dudes maken heel coole deuntjes en zouden niet misstaan in een of andere befaamde rockrally.
Sub-headliner was het Limburgse (!) Mother Of Noise. Gene noise, wel aanstekelijke rock'n'roll. Quite the show, dat ook. De frontman heeft het beste van zich laten zien -allez, hij heeft iets laten zien, of dat nu het beste was weet ik niet.
Minder mijn ding muzikaal, maar goeie gasten en geen slechte band of zo.
Bovenaan de affiche: TMGS, formerly known as The Moe Green Specials. Van spaghetti western tsjangelang naar indie rock madness. Met hun nieuw albums blazen ze een nieuwe wind door de lokale rock-scene. Met naast een standaard rock'n'roll bezetting ook een keyboard en 2 trompettisten blijkt TMGS een grote kast te hebben om dingen uit te halen. Wat ze uit die kast haalden waren vooral leuke melodieën, groovy ritmes en zangerige harmonieën. Goei liedjes, dus.
Op naar de volgende editie! Motherfuckers.
12-11-2010
Generación ochenta y cuatro
Halloween. Zondag. Verlengd weekend. Let's go to the show.
In Aarschot stond de Klinker weer helemaal op zijn kop. Allez, niet echt, maar er waren festiviteiten en die wilden we niet missen. Er was een affiche gemaakt, en ander promomateriaal, om maar aan te duiden dat er een nieuwe band paraat stond om de Belgische punkscene op zijn kop te zetten. Allez, niet echt, maar Generation 84 zou wel een nieuwe muzikale wind laten waaien.
Vemos.
De openende band, Fundamental, was blijkbaar wat later dan verwacht, dus heeft de organisatie besloten om Give Us Your Money te laten beginnen. In plaats van Fundamental te missen heb ik dus Give Us Your Money gemist. Ach en wee.
Maar ik was blij dat ik Fundamental nog eens kon zien. Strakke band, ruige sound, veel passie (of hoe noem je dat.).
De Klinker is een te grote zaal.
Vervolgens betraden de mannen van the Priceduifkes het podium. Niks dat ik nog geen honderd keer gehoord heb, maar toch wééral kei cool.
De Klinker is een te grote zaal.
Generation 84 hield hun EP-release in de Klinker. Ik, en velen anderen, waren heel benieuwd naar wat deze jongens uit hun mouw zouden schudden. Ex-Victims of Society en Break Of Day, coole referenties om mee te beginnen.
Na één of ander obscuur melodietje -zoals het elke grote band betaamt- kwamen de 26-jarigen (hoewel ik daar toch over twijfel) in het donker het podium op en starten een muzikale Blitzkrieg. Snelle liedjes en melodieuze liedjes. Tegelijk. Het deed denken aan Rise Against, This Is A Standoff en pakweg The Movielife. Gewoon rappe, leuke punkrock met een krachtige zang. Heel energieke show, veel plezier op en voor het podium. Niet 100% mijn ding. Pakweg 65% mijn ding. In ieder geval wel de moeite om te zien, gewoon een heel coole live-show.
De Klinker is een klein beetje een te grote zaal.
Midnight Souls mocht deze zondagavond afsluiten. Veel mensen zijn graag vroeg thuis op zondagavond. In combinatie met de technische problematiek die de band ondervond, bleek weinig volk nog zin hebben om te blijven. Afin, wanneer ze speelden was het natuurlijk kei cool. Deze jongens zijn kwaad. Ze zijn kwaad op de wereld, op alle mensen en ze zijn kwaad om mij. En op jou. That is, wanneer ze op een podium staan. Ik denk dat deze jongens eigenlijk heel leuke mensen zijn die graag plezier maken en door bloemenvelden struinen. Maar ik heb nog nooit een bloemenveld gezien op een podium. Ach. Coole show, ik hou van die band, ik vind het alleen ne tamelijk grote anticlimax dat ze Skycrashers niet meer spelen. Maar dat moeten zij dan weer weten. Het idee om ne wall of death te doen met 6 man was ook een heel goeie idee.
De Klinker is een te grote zaal.
Goodbye 'cause I'm never coming back.
In Aarschot stond de Klinker weer helemaal op zijn kop. Allez, niet echt, maar er waren festiviteiten en die wilden we niet missen. Er was een affiche gemaakt, en ander promomateriaal, om maar aan te duiden dat er een nieuwe band paraat stond om de Belgische punkscene op zijn kop te zetten. Allez, niet echt, maar Generation 84 zou wel een nieuwe muzikale wind laten waaien.
Vemos.
De openende band, Fundamental, was blijkbaar wat later dan verwacht, dus heeft de organisatie besloten om Give Us Your Money te laten beginnen. In plaats van Fundamental te missen heb ik dus Give Us Your Money gemist. Ach en wee.
Maar ik was blij dat ik Fundamental nog eens kon zien. Strakke band, ruige sound, veel passie (of hoe noem je dat.).
De Klinker is een te grote zaal.
Vervolgens betraden de mannen van the Priceduifkes het podium. Niks dat ik nog geen honderd keer gehoord heb, maar toch wééral kei cool.
De Klinker is een te grote zaal.
Generation 84 hield hun EP-release in de Klinker. Ik, en velen anderen, waren heel benieuwd naar wat deze jongens uit hun mouw zouden schudden. Ex-Victims of Society en Break Of Day, coole referenties om mee te beginnen.
Na één of ander obscuur melodietje -zoals het elke grote band betaamt- kwamen de 26-jarigen (hoewel ik daar toch over twijfel) in het donker het podium op en starten een muzikale Blitzkrieg. Snelle liedjes en melodieuze liedjes. Tegelijk. Het deed denken aan Rise Against, This Is A Standoff en pakweg The Movielife. Gewoon rappe, leuke punkrock met een krachtige zang. Heel energieke show, veel plezier op en voor het podium. Niet 100% mijn ding. Pakweg 65% mijn ding. In ieder geval wel de moeite om te zien, gewoon een heel coole live-show.
De Klinker is een klein beetje een te grote zaal.
Midnight Souls mocht deze zondagavond afsluiten. Veel mensen zijn graag vroeg thuis op zondagavond. In combinatie met de technische problematiek die de band ondervond, bleek weinig volk nog zin hebben om te blijven. Afin, wanneer ze speelden was het natuurlijk kei cool. Deze jongens zijn kwaad. Ze zijn kwaad op de wereld, op alle mensen en ze zijn kwaad om mij. En op jou. That is, wanneer ze op een podium staan. Ik denk dat deze jongens eigenlijk heel leuke mensen zijn die graag plezier maken en door bloemenvelden struinen. Maar ik heb nog nooit een bloemenveld gezien op een podium. Ach. Coole show, ik hou van die band, ik vind het alleen ne tamelijk grote anticlimax dat ze Skycrashers niet meer spelen. Maar dat moeten zij dan weer weten. Het idee om ne wall of death te doen met 6 man was ook een heel goeie idee.
De Klinker is een te grote zaal.
Goodbye 'cause I'm never coming back.
Abonneren op:
Posts (Atom)