07-01-2011

Alkalinisch triumviraat (pt. I: 1998-2002)

De 4de beste band ter wereld is Alkaline Trio.
(De 4de beste band ter wereld is ook The Ergs! en The Dopamines.)

You came to me like a dream. The kind that always leaves. Just as the best part starts, it ends so abruptly.

Alkaline Trio bestaat uit Matt Skiba, Dan Adriano en Derek Grant (drummer sinds Good Mourning). Ze spelen punk rock, met invloeden van pakweg 90's emo en invloeden van punk rock. Hun eerste releases waren 2 EP's, For Your Lungs Only en I Lied My Face Off, en 1 full-length album, Goddamnit. Hun stijl is hier erg rauw, wat ook wel aan de productie ligt. Zang die het midden zoekt tussen schreeuwen en zingen, wat me wel aan Jawbreaker en soortgelijke doet denken. Op deze eerste platen klinkt Matt (die hier nog het merendeel van de nummers zingt) nog heel breekbaar. De teksten doen menig fan ineenkrimpen ("Cringe") en zijn net cryptisch genoeg om emotioneel én cool te zijn.
Wat ook al meteen opvalt zijn de (ahum, geniale) baslijnen van Dan Andriano. Zo is de intro van Goodbye Forever een prachtig staaltje melodisch (en enorm snel!) basspel dat perfect samengaat met de gitaar. En die bas (accenten, octaven, kwinten, hammer-ons en pull-offs, slides, doordachte fills en ritmes) is enorm typisch voor de sound van Alkaline Trio, altijd al geweest. Het gitaarspel en de percussie zijn ook enorm cool, maar daar heb ik gewoon minder verstand van. Hun akoustisch werk, zoals Enjoy Your Day, toont een zuiver en puur talent, zowel muzikaal als qua compositie. Hoewel hun liedjes qua structuur niet 'out of the ordinary' zijn, zijn ze dat qua compositie, balans en simpelweg aanstekelijkheid wél.
Goodbye Forever video
Cringe live

Most relaxing thing I do: hang half-way out a third floor window and look at rocks if I fall out.

Hun 2de album, Maybe I'll Catch Fire, is -denk ik- een compliceerder album. Hun geluid klinkt nog steeds minimaal gepolijst en de snelle nummers wisselen zich nog steeds af met de mid-tempo nummers. Hun aandacht voor originaliteit en muzikale flexibiliteit blijkt uit liedjes als Madam Me en Sleepyhead. Atypische ritmes en accenten, melodische bas, ruige gitaar.
Heel belangrijk aan Maybe I'll Catch Fire is zeker het slotnummer: Radio. Hun 'signature song', hun grootste hit, 'fan favourite', 'live favourite' en kortom één van hun beste nummers. Het klinkt ook tamelijk anders dan alles wat ze voordien hadden gedaan - op Goddamnit en ook de rest van Maybe I'll Catch Fire. Bouwt prachtig op, megacoole lyrics en een gitaarlijn die haren doet rechtstaan. Ik krijg al kippenvel.
Radio video - live met Hot Water Music *

You have every right to be this appalled with me. Join the club, I signed up a long time ago and I know how you feel.

De magische 3de werd From Here To Infirmary, zowel een goede plaat als woordspeling. Het is waarschijnlijk mijn favoriet, ten eerste al omdat het hun beste nummers bevat. De productie/het algemene geluid is veel properder op dit album, en dit is het begin van hun eigen stijl. Als je deze plaat naast Maybe I'll Catch Fire legt, is een heel groot verschil in sound en stijl merkbaar.
Elk nummer op deze plaat kan mij de longen uit mijn lijf doen schreeuwen, zelfs als ik hier alleen op mijn kamer aan 't luisteren ben. Met dit album komt Dan Andriano als vocalist/zanger ook meer op de voorgrond, wat ook een pluspunt is. Dan heeft een doffere stem dan Matt, en ik vind dat cool. De laatste 4 nummers zijn extatisch en ik zou niet meer zonder deze plaat kunnen leven. Ik heb het gezegd.
Private Eye video
Stupid Kid video
Crawl live

Your majesty, you're royal blue. I'm royalty, my king of pain.

Tussen 2 platen in kwamen 'de mannen' af met een split LP, met de 2de beste band ter wereld: Hot Water Music. Om dat te vieren schreven ze Queen Of Pain, waarschijnlijk één van hun top 3 coolste nummers - met een tekstuele allusie op This Is Getting Over You (I Lied My Face Off) - en While You're  Waiting. Ze coverden Rooftops, en slaagden hier goed in. Niet beter dan het origineel, maar dat neem ik ze in het geval HWM niet kwalijk.
Hot Water Music coverden Radio en Bleeder en gaven daar ook een heel eigen draai aan. Hun stijlen liggen dicht bij elkaar, maar zijn elks heel distinctief. In dit geval zou je zelfs kunnen spreken van een streekgebonden sound. Hot Water Music staat voor de Gainesville-scene en Alkaline Trio speelt toch ook een belangrijke rol voor het muzikaal imago van Chicago.
Queen of Pain live
Bleeder (Chuck Ragan) live **

(Keep 'em coming.)

*één van de coolste momenten van mijn leven
**caution: kiekevel en tranen in de ogen zijn mogelijk

Geen opmerkingen:

Een reactie posten